Quando las lhembráncias se mos agárran a la raiç de l tiempo, de l tiempo que le podemos chamar nuosso, yá custa a zbulhá-las de la nubrina que las ambuolbe. Ye assi que m’aparece aqueilha manhana nubrinosa de Febreiro ou Márcio, de 1955 ou 1956, tenerie uns quatro ou cinco anhos. Mie mai nun ten dúbedas, era l tiempo de podar las binhas i, por esso, habie de ser a fin d’eimbierno.
Quando sali de la cunsulta de l Dr. Costa Leites (serie Leite?) inda sentie l zunzinar de l’auga a scachonar ne ls oubidos, fazendo a modo uas cuçquinhas que, assi i todo, sabien bien. Fura mie mai que le dezira al doutor que l melhor serie dar-le ua lhabaige als oubidos, que stában siempre a botar ua broça a modo de matéria. I bien rezon le dou l anfermeiro de la lhabaige al ber salir dalhá un diente dun peine, que todo mundo se preguntaba cumo haberie ido a aparar alhá. Este garoto ye un almanecha, dezie-le mie mai a çculpar-se, cumo le dolie l oubido apósque andubo alhá a scarbar cul que le benie a la mano.
L spital de la barraige, assi le chamában, era ua casica branca a relhuzir acontra l negro de la muralha. Afuora esso, solo ls cheiros me quedórun antranhados, que inda hoije, a las bezes, se lhémbran de benir. L dr. Costa Leites staba alhá por cuonta de la barraige i, cumo habie benido de baixo, mie mai tenie algue sprança que me sanara aquel delor d’oubidos que nun me salie, nien cul lheite caliente que ua tie me botaba alhá quando le daba de mamar al filho. Para mi, l dr. Costa Leites era mais ua de tantas cousas i pessonas que las barraiges habien traído i que passában pula strada de Sendin a chamar ls uolhos arregalados de to la giente. Un die, mie mai cuntou-me cumo fura para ir a tener cun esse doutor: sabes, ua beç a tou pai puso-se-le un flato nun ombro que apenas lo deixaba bulhir, i apuis l flato abeixou-le pa l peito, a modo ua puntada que nun lo deixaba nien agarrar aire, ponendo-se mui rosado, a ceçar cun to la fuorça; fui-me a saber de l doutor Raposo, mas nun staba an casa; fui ende que apareciu tiu Chico Preto, que staba acá de guarda friscal, i se oufereciu para ir a buscar un doutor a la Barraige de Picuote; l doutor bieno, scuitou a tou pai i lhougo dixo que era ua premonia, receitou-le la pencelina i a fin de quinze dies sanou. I fui assi que treminórun la cunsulta cul dr. Costas Leites, mas habie de ser an Miranda i nó na Barraige de Picuote.
Era la mie purmeira biaige a Miranda. Nun se me lhembra de abrir la boca delantre la Sé - yá que l campanairo de la mie tierra inda cuntinou por un tiempo a ser la cousa mais alta de l mundo -, nien de haber parado delantre l sbarrulho de l castielho, nien de haber stranhado las casicas bielhas ou las piedras de la rue que se me spetában acontra las boticas de bezerro. Para alhá la casica branca de l spital, que you inda nun manginaba que era la nuoba Miranda que nacie de la barraige, solo me quedou aquel snubrinar ancarambelado, anquanto speraba l carro de tiu Bulmiro ambaixo la casa de ls arcos adonde agora stá l Museu. Cun miu gorro d’oureilhas, achegaba-me pa la pracica cumo a zafiar l tiempo, i a pensar cumo l soto adonde mie mai lo habie mercado inda tenie mais cousas do que l de tiu Rechas, lhougo por baixo la mie puorta. Até tenie gorros d’oureilhas cun botones que apertában por ambaixo l carrielho, que era la cousa que you mais querie traier de Miranda, acraditando que ls oubidos nunca mais me íban a doler. Ralas pessonas passában pula pracica, sei agora que le cháman Praça D. Juan III, i assi you podie apertar las oureilhas de l gorro acontra ls oubidos i dar uas risadas a fazer caçuada de mi mesmo, sien m’ambergonhar de naide. Afuora esso, nun se bien carros de mulas i de bacas a passar, solo ua burrica de donde an donde cun algue tie anriba, amouchada ne l xal, l que le daba un cierto aire triste, sien bózios de garoticos a jogar pula rue. Por adonde andarien, preguntaba-me. Era ua tierra mui defrente de la mie, inda porriba habie mais pessonas cun gurbata i mais casas ancaliadas, quaijeque todas cun sobrado.
De la mie purmeira ida a Miranda, nien la preinada me quedou, yá que fui to l camino a drumir. Solo me quedou l gorro d’oureilhas, que nien sei que camárcio lhebou, i aqueilha calentura que zabiafa l friu de la manhana. L delor d’oubidos fui passando apuis duns meses a pencelina. L oubido ye que nunca mais tubo cumpostura i inda hoije ateima an nun querer oubir, lhebando-me siempre até aqueilha manhana nubrinosa de Miranda, que toda se m’ambuolbe cul cinza de l gorro d’oureilhas. Fui assi que, cul tiempo, las oureilhas de l gorro se tornórun alas que me tráien ua calentura dun sereno dóndio que me faç sentir bien.
Amadeu Ferreira
25 de Júnio de 2006